Τα επαγγέλματα που έζησα στο Αγερσανί(Μέρος Γ΄)

Συνεχίζεται..................

15.Ο Ράφτης
Το ράψιμο των ανδρών και των νέων  ήταν δουλειά των ραφτάδων του χωριού.

Το ύφασμα το προμηθεύονταν οι πελάτες από το κατάστημα του χωριού ή τα καταστήματα της χώρας και μετά το πήγαιναν στον ράφτη.

Αυτός αφού τους έπαιρνε τα μέτρα το έπλυνε για ¨να πιεί¨,να μαζέψει δηλαδή το ύφασμα, και συνέχιζε με τη διαδικασία ραφής.

Ο τύπος υφάσματος  που συνήθως δούλευαν ήταν το ονομαζόμενο μίσκι ένα είδος σημερινού τζιν.

Με αυτό έραβαν ρούχα καθημερινής χρήσης ενώ μερικοί  δεν παραλείπονταν να  τα φορούν φρεσκοπλυμένα και σιδερωμένα και τις γιορτινές ημέρες.

Για τα σκολιανά (γιορτινά) ρούχα   έραβαν  καλλίτερα υφάσματα όπως Δημητριάδη.

Ράφτες στο χωριό ήταν ο Γιώργης Αρτσάνος (Λιαρμής),ο Νικόλας Μαργαρίτης (Πιτσιρίκος) και ο Βασίλης Καραμανής (Προκόπης).

Το έτοιμο ρούχο  συνετέλεσε ώστε  το επάγγελμα αυτό να μην υπάρχει σήμερα στο χωριό.

   

16.Η Υφάντρα

Σε πολλά σπίτια υπήρχαν αργαλειοί όπου οι υφάντρες παραλάμβαναν το ξασμένο  μαλλί προβάτου από τις χωριανές, το ύφαιναν και το μετέτρεπαν σε κουρτίνες, σκεπάσματα, χράμια,διακοσμητικά σεμεδάκια  μέχρι και γαμπάδες (χοδρή κάπα με κουκούλα για τα κρύα του χειμώνα).

(φωτ.ιντερνέτ)

Εγώ θυμάμαι την αδελφή της μητέρας μου την Αννα Καραμανή (Κατσιμίδη) που ξημεροβράδιαζε στον αργαλειό υφαίνοντας όλα τα είδη που της παράγγελναν.

Σήμερα στο Αγερσανί δεν υπάρχουν υφάντρες αλλά ούτε και αργαλειοί να τις περιμένουν.

    

17.Ο Κτίστης

Με το επάγγελμα αυτό ασχολιόντουσαν πολλοί αγερσανιώτες.Τα έργα τους υπάρχουν και σήμερα και μας δείχνουν το παρελθόν και πόσο γερές ήταν οι κατασκευές τους.

Δίπατο σπίτι στο χωριό
(φωτ.Ι.Μελισσουργός)

Οι χτίστες αυτοί αρχικά δούλευαν με  την πέτρα όπου ήξεραν όχι μόνο να την χτίζουν αλλά και να την πελακάνε.Η πέτρα σε ακανόνιστα σχήματα μεταφέρονταν  με τα πετρόξυλα που είχαν δεμένα στα σαμάρια τους τα ζώα  από τα βραχώδη μέρη του χωριού όπως ήταν η περιοχή του κατζιλιέρη την οποία εξόρυσσαν είτε με κασμάδες  και άλλα εργαλεία είτε με δυναμίτιδα.

Οι κτίστες αυτοί ήταν καταπληκτικοί τεχνίτες και έχτιζαν σπίτια, μητάτους, μάντρες,στέρνες,πηγάδια καθώς και την χτιστή βάση  για να τοποθετηθεί η μαγγανομηχανή.

Μιτάτος
(φωτ.Ι.Μελισσουργός)

Στους παλιούς αυτούς μαστόρους μαθήτευαν πολλά νέα αγερσανιωτάκια που αποτέλεσαν και αποτελούν την νέα γενιά μαστόρων κτισίματος με νέα υλικά και η  πέτρα πια χρησιμοποιείται  για διακοσμητικούς κυρίως λόγους.

Θα αναφέρω μερικούς παλιούς μαστόρους .Ο Κώστας Καραμανής(Μαχτάς),ο Γιώργης Μεντζουβής(Σορώκος),ο Νικόλας Κάβουρας(Μπιρίκος),ο Γιακουμής Κάβουρας(Λογαράς) ,ο Κώστας Καραμανής (Κατσιμίδης).

Σήμερα στο επάγγελμα του κτίστη και των συναφών ειδικοτήτων του εργάζονται αρκετοί αγερσανιώτες.Σε αυτό βοήθησε βεβαίως η οικονομική άνθιση και ο τουρισμός που επέβαλε  και την ανάπτυξη της οικοδομής

18.Επαγγέλματα του πηγαδιού.

Το πότισμα των χωραφιών και τα ανύπαρκτα τεχνικά μέσα απαιτούσαν σε κάθε χωράφι να έχει το δικό του νερό δηλαδή να υπάρχει ένα πηγάδι.

Ο εντοπισμός της θέσης του πηγαδιού υποδεικνύονταν από τους ραβδοσκόπους τους οποίους δεν θα θεωρήσω ως επαγγελματική ομάδα.Ηταν άνθρωποι του χωριού που με τη χρήση ξύλινου η μεταλλικού αυτοσχέδιου εργαλείου και τον μαγνητισμό της γης εντόπιζαν αποθέματα νερού και υποδείκνυαν την θέση που θα ανοιχτεί το πηγάδι. 
Τα πηγάδια στα τότε άνοιγαν χειρονακτικά και η μόνη βοηθητική υποστήριξη που υπήρχε ήταν η δυναμίτιδα.

Πηγάδι που έχει χτιστεί

(φωτ.ιντερνέτ)

Η διάνοιξη του πηγαδιού είχε πολύ κόπο και η δυσκολία της ήταν ανάλογη του πετρώματος που θα συναντούσαν καθώς κατέβαιναν σε μέτρα για να συναντήσουν το νερό.
Στην αρχή δούλευε ο κασμάς και το φτυάρι  που η χρήση τους απαιτούσε αντοχή και γερά μπράτσα.

Εκείνο όπως που απαιτούσε τέχνη ήταν το λεγόμενο ριζόκομα δηλαδή να κόβεται ομαλά και κυκλικά το πηγάδι στις άκρες ούτε να στενεύει ούτε να φαρδαίνει.

Όσο σκλήραινε όμως το έδαφος τον χειρισμό της εκβάθυνσης έπαιρνε ο παραμιναδόρος ο οποίος αποφάσιζε ανάλογα το πέτρωμα, που θα τοποθετήσει το εργαλείο και κρατούσε με τα χέρια του την παραμίνα δηλαδή την οποία χτυπούσε με δύναμη και σταθερότητα ο βαριοκόπος .

Όταν τα πράγματα πια ήταν πολύ δύσκολα αναλάμβανε ο φουρνελάς με τον παραμιναδόρο και τον βαριοκόπο.Συνήθως ο παραμιναδόρος ήταν και ο φουρνελάς.

Δεν ήταν λίγες οι φορές που  από τους αγροτικούς δρόμους του χωριού άκουγα φωνές από διάφορα σημεία του χωραφιού.Βάρδα φουρνέλοοοοοοο.........Ήταν το σύνθημα για να προστατευτούν από την εκτίναξη των βράχων όσοι περνούσαν από το σημείο.

Αργότερα στην ομάδα αυτή προστέθηκε και ο κομπρεσεράς που το εργαλείο αυτό αφαίρεσε τον παραμιναδόρο και τον βαριοκόπο διατήρησε όμως τον φουρνελά.
Στο τέλος και ανάλογα πόσο σαθρό ήταν το έδαφος και κινδύνευε να γεμίσει χώμα το πηγάδι αναλάμβανε ο κτίστης πηγαδιών που πετρόχτιζε το πηγάδι κυκλικά.Οι μαστόροι που έχτιζαν πηγάδια ήταν λίγοι με ίσως πρώτο και καλλίτερο τον Γιώργη τον Μεντζουβή(Σορώκο).

  Τις εργασίες  αυτές δεν μπορούσε να τις  κάνει ο καθένας για  αυτό οι άνθρωποι που έκαναν τις  εργασίες αυτές  ήταν συγκεκριμένοι και αποτελούσαν ένα επάγγελμα αυτό του πηγαδά.

19.Ο Αχθοφόρος

     Το επάγγελμα αυτό στο χωριό μας ήταν εποχιακό και αφορούσε την περίοδο της μεταφόρτωσης της συσκευασμένης καλοκαιρινής  πατάτας στα πλοία για σπορά σε άλλες περιοχές της χώρας.

Αγία Αννα -Φόρτωση πατάτας 

(φωτ.συλ.Ι.Μελισσουργός)

Το σωματείο απασχολούσε περίπου 30 άτομα που ήταν μέλη του.

 

20.Ο Καφετζής

Η εικόνα του χωριού εκείνα τα χρόνια ήταν εντελώς διαφορετική.Στο χωριό διέμεναν μόνιμα  όλοι οι κάτοικοι του.

Οι Αγερσανιώτες μετά από το χωράφι τις απογευματινές και τις βραδινές  ώρες αλλά και μετά την εκκλησία κατέκλυζαν τα καφενεία του χωριού και απολάμβαναν το καφεδάκι το ούζο με το χταπόδι,την στροφιλιά  την ξερή και την πρέφα τους Αργότερα όταν ήρθε το πικάπ και το τζουκ μποξ τα καφενεία εξυπηρέτησαν και την διασκέδαση ταυτόχρονα με το πανηγύρι και τα βιολιά.

Πρώην καφενείο Γ.Αρτσάνου(Λιαρμή)

Η τηλεόραση που μπήκε για πρώτη φορά  στα καφενεία αποτέλεσε ιδιαίτερα τα Σαββατόβραδα πόλο έλξης για όλη την οικογένεια.

Καφενεία στο χωριό είχαν αρκετοί με τα περισσότερα να έιναι στο  κάτω χωριό.

Αρκετά παντοπωλεία έπαιζαν και τον ρόλο του καφενείου.

Καφενεία είχαν ο ο Μιχάλης Καραμανής(Μιχαλιός) που ήταν περισσότερο κρασοπουλιό,ο Σπύρος Κάβουρας (Σπυράκης),ο Γιώργος Αρτσάνος (Λιαρμής),Ο Γιώργος Ρεφενές (Μάρτσινας),ο Μανώλης Καλογείτονας(Μπρούκλης),ο Δημήτρης Τουμπακάρης που λειτουργούσε Κυριακές ,γιορτές και ο Σταμάτης Δημητροκάλλης (Σταματάκης) αγαπημένο καπηλειό για μερακλήδες κρασοπότες.

21. Ο τρακτεριτζής.

Στα μικρά μου όλες οι γεωργικές εργασίες γίνονταν με το χέρι και εργαλεία χεριού,τσάπες,αξίνες,τζουγκράνες,σύνεργα και βολόσυρας που τραβούσαν μουλάρια και γαιδούρια .

Για να ολοκληρωθεί μια εργασία απαιτούνταν κόπος και πολύς χρόνος.Ετσι οι συγχωριανοί μας βοηθούσαν ο ένας τον άλλο στην προετοιμασία και την ολοκλήρωση της παραγωγής.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960  ήρθε στο χωριό  το πρώτο τρακτέρ.

Εγώ θυμάμαι σαν πρώτο ένα μικρό τρακτεράκι που έφεραν τα αδέλφια Μανόλης και Βασίλης Αρτσάνος και που είχε το τιμόνι του οριζόντια.Το τρακτέρ οδηγούσε ο Μανώλης και θυμάμαι που μαζευτήκαμε στην Πλατεία του Βασίλη Καραμανή(Προκόπη) και το χαζεύαμε ,με τον Μανόλη να το πηγαίνει μπροστά και πίσω για να δούμε πως λειτουργεί.

O Γιάννης ,γιός του Μανόλη με πληροφόρησε ότι το τρακτέρ αυτό πρέπει να ήρθε μεταξύ 1963 και 1964.Ηταν μάρκα Belarus Speka ,μικρής ιπποδύναμης,25 Hp και χρώματος πρασινομπλέ.

Ακολούθησε με τρακτέρ ο Γιάννης Κάβουρας(Μπιρικογιάννης),Ο Μανόλης Μελισσουργός,ο Αποστόλης Γαλανός(Τζίμης),ο Θανάσης  Γ.Σέργης  και άλλοι πολλοί στη συνέχεια. 

Φωτ.Ι.Μελισσουργός

Το τρακτέρ αυτό είναι του Μπιρικογιάννη που ο γιός του Ανδρέας το κρατά σε λειτουργία," όσο και αν κοστίσει",λέει ο ίδιος.

Στην αρχή οι άνθρωποι αυτοί έφεραν τα τρακτέρ και τα συμπαραμαρτούντα τους (σύνεργα κυρίως και καρότσες,θεριστικά και μπαλοδετικά)για να εξυπηρετήσουν την δική τους παραγωγή.

Γρήγορα όμως οι υπόλοιποι αγρότες ζήτησαν την υποστήριξή τους, με αμοιβή, και έτσι γεννήθηκε ο επαγγελματίας τρακτεριτζής,όπως λ.χ. ήταν ο θείος Μανόλης Μελισσουργός που ασκούσε αυτό ως κύριο επάγγελμα.

              

Πλανόδια επαγγέλματα !!

Εκτός από τους επαγγελματίες του χωριού υπήρχαν και οι πλανόδιοι τεχνίτες και πωλητές που περιέρχονταν το χωριό πουλώντας την πραμάτεια τους.

1.Ο Μανάβης

Άνθρωποι από τα άλλα μέρη του νησιού με τα γαϊδούρια και τα μουλάρια τους  και φορτωμένα τα καφάσια τους πουλούσαν από φρούτα,όσπρια μέχρι και λάδι. Χαρακτηριστική φυσιογνωμία ήταν ο Στέφανος που προμήθευε το χωριό με πορτοκάλια, μανταρίνια και λεμόνια από τα πλούσια περιβόλια της Ποταμιάς και των Εγγαρών.

Σήμερα στο χωριό δεν υπάρχουν αυτού του είδους  περιπλανώμενοι μανάβηδες.

Περιπλανόμενος μανάβης

(φωτ.ιντερνέτ)

2.Ο Πραματευτής

Το επάγγελμα αυτό το εξασκούσε στο χωριό ο κυρ.Αναστάσης  Ουλκέρογλου.

Ο κυρ Αναστάσης ξεκινούσε από τη χώρα προς το χωριό μέσω του χωματόδρομου του λιβαδιού χειμώνα με τις λάσπες και καλοκαίρι με τις ζέστες.

Τα πόδια του ήταν τυλιγμένα μέχρι την γάμπα  με άσπρα πανιά σαν  επιδέσμους(δεν είχε ασθένεια ο άνθρωπος αλλά μάλλον το έκανε για να περπατάει πιο ελεύθερα) ενώ στην κάθε μια από τις μασχάλες του κρατούσε από ένα καλάθι στου οποίου και αυτού τα χερούλια ήταν τυλιγμένα με λευκό πανί προφανώς για να είναι μαλακά αφού τα καλάθια του ήταν γεμάτα και βαριά από τα μικροπράγματα που είχε μέσα.Μόλις έφθανε στο χωριό άρχισε να φωνάζει κουβαρίστρεεεες, βελονάκιααααα, κλωστεεεεές, τσατσάρεεες, χτένιαααα κ.α.

Ο Κυρ Αναστάσης μίλαγε τα ελληνικά  με την μικρασιάτικη προφορά πράγμα που μας προκαλούσε εντύπωση.

3.Ο Καρεκλάς

Το επάγγελμα το εξασκούσαν πλανόδιοι γύφτοι.Αυτοί δεν ήταν μόνιμοι στο νησί αλλά έρχονταν κατά διαστήματα και συνήθως μεταξύ Άνοιξης και καλοκαιριού.Με ένα δεμάτι ψαθί στο δρόμο και ελάχιστα εργαλεία γύριζαν στο χωριό φωνάζοντας καρεκλααααααάς.

Πλανόδιος καρεκλάς

(φωτ.ιντερνέτ)

Ο καρεκλάς επιδιόρθωνε καρέκλες, πλέκοντας τη βάση του ξύλινου πλαισίου. Για το πλέξιμο της χρησιμοποιούσε ένα ειδικό χόρτο. Το χόρτο αυτό το μάζευε ο καρεκλάς το καλοκαίρι μέσα από τα ποτάμια και τους βάλτους και το έβαζε στον ήλιο να στεγνώσει. Έπειτα το έκανε δεμάτια, το τύλιγε γύρω από τον ώμο του κι έπαιρνε τις γειτονιές και τα χωριά με τα πόδια. Είχε μαζί του κι ένα σακίδιο με τα απαραίτητα εργαλεία όπως σύρμα, τανάλια, σφυρί, μαχαίρι.

Σήμερα η κατασκευή των καθισμάτων έχει αλλάξει σε υλικά  εξαφανίζοντας και τον καρεκλά.

2. Ο Γανωτζής(γανωτής)

Οι γανωτζήδες ήταν και αυτοί πλανόδιοι τεχνίτες που αναλάμβαναν το γαλβανισμό με κασσίτερο (καλάι) και το στίλβωμα των χάλκινων οικιακών σκευών, όπως τα ταψιά, τα καζάνια, τα κουτάλια,τα πηρούνια κλπ.

Γανωτής

(φωτ.ιντερνέτ)

Τα παλιά μπακιρένια οικιακά σκεύη (ταψιά, καζάνια, κουτάλια, πιρούνια κλπ.), με τον καιρό οξειδώνονταν και έπρεπε να γανωθούν αλλοιώς ήταν επικίνδυνα για την υγεία.

3.Ο Σαμαράς

Κύριο έργο του σαμαρά που ερχόταν στο χωριό  ήταν να επισκευάζει τα χαλασμένα σαμάρια.

Ο σαμαράς που έρχονταν στο χωριό ήταν ο  Γιάννης ο  Χωριανόπουλος και ήταν από χωριό της ορεινής Νάξου,νομίζω από την Κωμιακή.Συνήθως ερχόταν τις Κυριακές και έστηνε τα εργαλεία του στο έδαφος απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. 

Σμάρι

(φωτ.ιντερνέτ)

Επισκεύαζε  τα ξύλινα μέρη του σαμαριού,την πισινίλα και την εσωτερική υφασμάτινη επένδυση που την γέμιζε με ειδικό χόρτο και πανιά.

Ο γλυκύτατος Γιάννης μας  αποχαιρέτησε πριν λίγα χρόνια.

4.Ο καραγκιοζοπαίχτης

   Την τέχνη του καραγκιοζοπαίχτη κατείχε με πολύ μεγάλη επιτυχία ο κυρ Γεράσιμος Πολυκρέτης.

Γεράσιμος Πολυκρέτης

(φωτ.συλ.Στ.Κληρονόμος)

Εδώ εικονίζεται ο Γεράσιμος,μάλλον με τον γιο του Τάσο

Η φωτογραφία αναρτήθηκε στη σελίδα του Μανόλη Βιλαντώνη

Ερχόταν ανά διαστήματα στο χωριό και στην πλατεία του μαγαζιού του Βασίλη Καραμανή(Προκόπη) έστηνε το σεντόνι του και έπαιζε την παράστασή του.

Ηταν εκπληκτικός καραγκιοζοπαίκτης.Στην παράσταση τον βοηθούσε ο γιος του Τάσος.

Τις παραστάσεις του τις έδινε στην πλατεία του καταστήματος του Βασίλη Καραμανή(Προκόπη).Εκεί στη γωνία δεξιά της πλατείας έστηνε τον μπερντέ και άρχιζε την παράσταση χτυπώντας το κουδουνάκι που τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές ηχεί γλυκά στα αυτιά μου.

Στο διάλειμμα έβγαζε, δεν θυμάμαι ακριβώς, το καπέλο του ή ένα δίσκο και μάζευε τις δεκάρες που του δίναμε εμείς τα παιδιά που παρακολουθούσαμε την παράσταση καθισμένοι οκλαδόν στο χώμα της πλατείας.Και μιας και πρέπει να γράφουμε τι θυμόμαστε να αναφέρω ότι την παράσταση παρακολουθούσαν και αρκετοί μεγάλοι όρθιοι που μερικοί από αυτούς όταν έβγαινε ο κυρ Γεράσιμος ή ο Τάσος να μαζέψουν τον κόπο τους, έφευγαν γρήγορα για να επιστρέψουν στην έναρξη του δεύτερου μέρους.Το παράδειγμά τους ακολουθούσαν και λίγα παιδιά,μη με ρωτήστε για τους λόγους......

5. Ο καλαθάς

 Το καλάθι, το κοφίνι και  ο Χανικολόος (μεγάλα πλεκτά καλάθια) ιδιαίτερα όμως το καλάθι ήταν από τα πιο χρήσιμα εργαλεία του αγρότη και της νοικοκυράς.

Καλάθια κοφίνια και χανικολόους ήξεραν να πλέκουν και αγερσανιώτες όπως ο παππούς μου ο Γιακουμής Μελισσουργός.Ομως αυτοί έπλεκαν για τις οικογένειές τους και ελάχιστα επί παραγγελία.

Την ανάγκη για να έχουν όλοι τα σκεύη αυτά την κάλυπταν πλανόδιοι καλαθοποιοί που έρχονταν κατά διαστήματα στο χωριό.

Αυτοί πουλούσαν έτοιμα καλάθια και κοφίνια  διάφορων μεγεθών αλλά έπλεκαν και εκείνη την στιγμή επί παραγγελία.

Καλαθοποιός

(φωτ.ιντερνέτ)

Κοφίνι

(φωτ.ιντερνέτ)

Για να πλεχτεί ένα καλάθι ή κοφίνι χρησιμοποιούσαν λυγαριά για τον πάτο τα χερούλια και τα κάθετα στηρίγματα και σκισμένες βέργες καλαμιού για το σώμα.

Ο χανικολόος δεν είχε πάτο αλλά μέσα είχαν δέσει ένα σακί ή ένα χονδρο ύφασμα ανοιχτό από κάτω για να μπορούν να αδειάζουν με ευκολία τα υλικά που έβαζαν μέσα 

Και  τα δυο υλικά κατασκευής των σκευών αυτών αφθονούν ακόμη και σήμερα στο χωριό μας.

6.Ο Αρκουδιάρης
Επρόκειτο για πλανόδιο,συνήθως γύφτο, ο οποίος κρατούσε με αλυσίδα και χαλκά περασμένο από τη μύτη μια δύστυχη ταλαιπωρημένη,πεινασμένη και αδυνατισμένη αρκούδα την οποία είχε εκπαιδεύσει να χορεύει υπό τον ήχο ενός ντεφιού και να κάνει κάποιες μιμήσεις.

Ο Αρκουδιάρης

(φωτ.ιντερνέτ)

Ο Αρκουδιάρης εμφανίστηκε μια φορά κάποια Κυριακή νομίζω μετά την εκκλησία στον Αγιο Σπυρίδωνα  με την αρκούδα του την οποία ανάγκαζε να κάνει το πρόγραμμά του.
Από όσο θυμάμαι στα πρώτα  υπήρξε μια περιέργεια από τον κόσμο αλλά στην συνέχεια δεν του έδωσαν σημασία ούτε και χρήματα και έφυγε μετά από λίγο αφού έκανε ένα πέρασμα στον κεντρικό δρόμο από το καφενείο του Σταμάτη Δημητροκάλλη(Σταματάκη) μέχρι το καφενείο του Γ.Αρτσάνου(Λιαρμή).

7.Ο κινηματογραφιστής.
Μια και σπανίως δυο φορές το μήνα υπήρχε προβολή κινηματογράφου στο χωριό.Ως κινηματογραφική αίθουσα είχε οριστεί το κατάστημα του Βασίλη Καραμανή (Προκόπη) που ήταν  απέναντι από τον Αη  Σπυρίδωνα.
Λίγες ημέρες πριν την προβολή είχαν αναρτηθεί έξω από το κατάστημα αφίσες του έργου.Το κατάστημα ήταν στενόμακρο και έστρωναν σειρες από καρέκλες.Ο κινηματογράφος ανήκε στην οικογένεια Μαθιάσου και μηχανικός  ήταν ο συγχωρεμένος ο Γιάννης ο Σαντοριναίος ενώ τα έργα που παίζονταν ήταν οι ταινίες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου με κύριο θέμα τα δράματα και λιγότερο τις κωμωδίες.Η αίθουσα γέμιζε και αν εξαιρέσει κανείς τις συχνές διακοπές λόγω κοψίματος της κόπιας η αίθουσα πλημμύριζε από τα δάκρυα των  γυναικών και τις θυμηδίες των ανδρών για την ευαισθησία τους .
Μετά από κάποια χρόνια διακόπηκαν οι προβολές και συνεχίστηκαν λίγο αργότερα και για μερικές φορές  στο σχολείο του χωριού από κάποια υπηρεσία του Υπ. Γεωργίας.

8.Ο Ταχυδακτυλουργός.Τον πλανόδιο αυτόν καλλιτέχνη τον είχα ξεχάσει αλλά μου τον θύμισε η Φιλίππα Κυρ.Μαργαρίτη-Πολυκανδριώτη.

Ταχυδακτυλουργός

(φωτ.Ιντερνετ)

Πράγματι για ελάχιστες φορές εμφανίστηκε ταχυδακτυλουργός στο χωριό.Η άφιξή του γινόταν γνωστή από τον ίδιο που γύριζε στο χωριό και διαφήμιζε την παράστασή του.
 Και αυτός ο καλλιτέχνης έδινε την παράστασή του στο ίδιο κατάστημα του Β.Καραμανή.
Το κατάστημα αυτό τελικά ήταν πολυχώρος για κινηματογράφο,ταχυδακτυλούς,χειμερινή αίθουσα για γάμους και πανηγύρια.
Τα κόλπα και τα τεχνάσματα γίνονταν κάτω από συναισθήματα θαυμασμού κυρίως όταν καλούσε κάποιον τολμηρό από το κοινό να τον βοηθήσει.Τότε είχε κυκλοφορήσει ανάμεσα κυρίως στους νέους του χωριού το συμπέρασμα ότι ο ταχυδακτυλουργός αποτυγχάνει όταν κάποιος έχει μαζί του δέρμα φιδιού.Αλήθεια ψέμματα θα σας γελάσω.

                                                                       ΤΕΛΟΣ